خوش به حالت تو ساده رفتی و من موندم با یه عکس روی دیوار

خوش به حالت تو ساده رفتی و من موندم با اشک های شبانه کنار دیوار

********

خوش به حالت تو ساده رفتی و من موندم با غم بی کسی و غربت

خوش به حالت تو ساده رفتی و من موندم با یه زندگی پر از حس وحشت

********

خوش به حالت تو ساده رفتی و من موندم با یه جسم بی روح

خوش به حالت تو ساده رفتی  و من موندم  تک و تنها مثل یه روح

هرچی میگی و تحمل می کنم
دستام و به سوی تو پل می کنم
شده خط به خط شعرم پر آه
من دیگه تموم شدم شدم تباه
دنیا برام همین دو روز بود
دیگه من تنها می مونم
کجا می بریم خدایا؟
این و اصلا نمی دونم!

آسمون تیره و تار کسی با من کاری نداره
وقتی که دارم می میرم بذار دستات و بگیرم
هرچی میگی و تحمل می کنم
دستام و به سوی تو پل می کنم
شده خط به خط شعرم پر آه
من دیگه تموم شدم شدم تباه
دنیا برام همین دو روز بود
دیگه من تنها می مونم

عشق ؛ به زخم که برسد ، سکوت می شود
زخم که عمیق شود ، بیداریِ دل ، درد دارد !
من
در این بغض های هر لحظه
در این دلتنگی های مدام
در این آشفتگی های دقایقم
دارم
سکوت
می شوم
با من از عشق چیزی بگو
پیش تر از آنکه زخم هایم عمیق شود…!

پی نوشت: مهتاب… به یادتیم…

دوست داشتن را نه می نویسند

نه می گویند

بلکه ثابت میکنند

چشم به راهم …

تا برگردی کنارم …

تا بازم حس کنم …

حس قشنگ با تو بودن رو …

آخرشب که میشه

خسته ، میری بی سر و صدا روی تخت دراز بکشی…

دلت شکسته از دست کارای خودت…

دلت واسه یکی خیلی تنگه…

شایدم… واسه خودت…

دلت می خواد یکی باشه که به حرفات گوش کنه…

نمی خواد چیزی هم بگه… فقط گوش بده…

گوشیت رو بر می داری…

چک می کنی که ببینی کسی رو داری که بهش پیام بدی یا نه؟!…

می رسی به اسمش…

هه!… یه خنده تلخ… یه آه آروم…

بغضتو توی گلوت حبس می کنی و میگی بی خیال…

اون اینطوری شادتره…

بی خیال…

هیچکس هم از اون شب باخبر نمیشه…

که چی بهت گذشته…

صبح میشه… و باز می خندی…

همه میگن : خوش به حالش!… چه زندگی شادی داره…

هه!… امروزم تموم شد…

امشب تکرار دیشب…

شب بعد تکرارِ…

چه جوری تونستی که بی من بتونی
چه جوری تونستی رو حرفات نمونی
چه جوری تونستی چشمات و ببندی
با هرکسی جز من بگی و بخندی
چه جوری تونستی دلشوره نگیری
مث من ساده، تو خودت نمیری
چه جوری تونستی این همه عوض شی
به همم بریزی، من و سر هر چی
چه جوری تونستی فکر من نباشی
دست من و نگیری، رویام و بپاشی
چه جوری تونستی من و جا بذاری
ببینی می میرم، به روتم نیاری؟

تو نیستی برا من جهنم همینه
تقاص گناه نکرده ام همینه
تو مرگ این عشق و چه آسون گرفتی
بهشت و تو از هر دوتامون گرفتی
تو حتی یه روزم من و دوست نداشتی
چه داغ بزرگی رو قلبم گذاشتی
چه جوری تونستی که بی من بتونی
چه جوری تونستی رو حرفات نمونی
چه جوری تونستی چشمات و ببندی
با هرکسی جز من بگی و بخندی
چه جوری تونستی دلشوره نگیری
مث من ساده، تو خودت نمیری
چه جوری تونستی این همه عوض شی
به همم بریزی، من و سر هر چی
چه جوری تونستی فکر من نباشی
دست من و نگیری، رویام و بپاشی
چه جوری تونستی من و جا بذاری
ببینی می میرم، به روتم نیاری؟

نه بی قرارم می کنی

نه بی خیالت می شوم

شبیه کسی هستی

که دوست دارم

گاهی عاشقش شوم

سایه ای مردد

که کوچه های دم غروب را

برای عبور انتخاب می کند

بی آن که نگران آفتاب باشد

همان بهتر که

خاطره ای نداشته باشیم

فقط بگذار گاهی

به همان چیزی فکر کنم

که تو هم به آن فکر می کنی!

روزهای بی توبودن
چه آسون از کنارم میگذرن
مثل یه غم تو روزهای بارونی پاییزی
مثل صدای خش خش برگها زیر پام
انگار تو اصلا نبودی
انگار یه خیال بود یه خواب
تو این سکوت شبهای بی تو بودن
درد یه عاشق رو فقط ستاره ای میدونه
که ماهش رفته زیر ابرهای تیره

کی میدونه وقتی قلب عاشق رو میشکنن
چی میتونه مرحم زخمای قلب پاره پارش باشه
حتی اگه اونی که با دیگری رفته
پشیمون برگرده
دیگه از چشم عاشق خسته افتاده…